Հայրենասիրությունը, ճշմարիտ ժողովրդասիրությունը իդեալ է մարդկության համար, լավագույն պատգամն է Գողգոթայի նահատակներից տրված. նրան պետք է մոտենալ հոգու անձնվիրությամբ, սրտի հեզությամբ, քրտնաթոր աշխատությամբ` առանց անձնական ակնկալությունների, մարմնի զոհաբերությամբ։

Փետրվարի 28-ին, օրհնությամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի, Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի «Ռուբեն Սևակ» թանգարանում տեղի ունեցավ ոգեկոչման հանդես` նվիրված նահատակ բանաստեղծի հիշատակին:

«Որքա՛ն քիչ բան է հարկավոր երջանիկ լինելու համար՝ պարկապզուկի մի հնչյուն։ Առանց երաժշտության կյանքը մոլորություն կլիներ,- գրել է Ֆրիդրիխ Նիցշեն,

Պատմական ժամանակների մեջ չկա մի շրջան, ուր իրական առաջադիմության հետ զուգընթաց չարշավի և հետադիմությունը։ Սբ Սահակ Պարթևը հայոց փառքն էր, և խավարասեր հայը գահընկեց արեց նրան։

Քանի որ դարերի խորքից մեզ հասած վկայությունները հոգեղեն աշխարհի, այս դեպքում` խավարի հրեշտակների մասին, ներկայիս շատ մարդկանց երբեմն թվում են իբրև սոսկ պատմություններ, որոնք անիրական և մտացածին են, որոշեցինք ներկայացնել մեր ժամանակներում ապրող որոշ անձանց վկայությունները տվյալ երևույթի շուրջ, ովքեր ամենևին նպատակ չունեն հորինելու պատմություններ և դրանցով ճանաչում ձեռք բերելու, այլ ականատես են եղել, առնչվել, բախվել հոգեղեն իրականության հետ:

Հույսը մեզ ապրելու, գործելու, ծառայելու ուժ է տալիս: Քրիստոնեության կարևոր խնդիրներից մեկը աշխարհին հույս բերելն է և, բնականաբար, որպեսզի կարողանանք հույս տալ, պետք է ինքներս այն ունենանք:

Առաքի՛ր, Տե՛ր, Քո սերովբեներից մեկին, որ բերելով հրե կայծակը` մոտեցնի իմ շուրթերին և դուրս հանի անօրենություններս:

Քո անձը սիրելի դարձրու ժողովրդին և քո գլուխը խոնարհեցրո՛ւ մեծի առջև։ Քո ականջը խոնարհեցրո՛ւ տնանկին և խաղաղ հեզությամբ պատասխան տուր նրան։

Սունդարը հեռանում էր տնից։ ՈՒղեղում պտտվում էին Տիրոջ խոսքերը. «Աղվեսները որջեր ունեն, երկնքի թռչունները` բույներ, բայց Մարդու Որդին գլուխը դնելու տեղ չունի»։

Այս երկրային կյանքում մարդիկ հաճախ նախընտրում են հոգևորը դիտարկել իբրև մասնավոր մի երևույթ, որը շատ անգամ նրանց համար թվում է վերացական և ոչ իրական: